National Integration Through Thirukkural And Sanskrit
Seeds of Next Birth
This is a story about a Maharaja Bharata in the epic Mahabharata. Bharata, consciously decided to renounce everything materialistic and pray for his liberation from the cycle of births and deaths. He was practicing spirituality through tough penance for many years. One day, while praying at the banks of a river, he saw a tiger chasing a deer and the deer fearing the tiger, jumped into the river. The deer which was pregnant delivered its fawn(child) in the river and died. The rishi immediately rescued the fawn from the river. He brought it to the river bank, arranged a bunch of gunnies to provide warmth and put up a small hut like structure to provide shelter. He also organized for some green plants to eat. After this, he resumed his prayer. Half way through the prayer, the memory of the fawn struck him and he discontinued his prayer and arranged for its next meal. When the fawn fell ill, he was by its side and took care of it like its own mother. He developed a fondness for the fawn and the fawn also reciprocated his love. As days passed by, he was spending more time with the fawn even neglecting his daily prayers. After some years, the grown up deer disappeared in the nearby forest. Inspite of a frantic search, Bharata could not find it. He could not control his sorrow at its loss. He tried very hard to resume his prayers, but the memory of the deer did not fade away. He was saddened about how he had trapped himself into a wordly pleasure by a deer. He died shortly with memories of the deer. It is believed he was born as a deer in his next birth.
Moral of the story
The thought which hogs our memories the most, during our active life, automatically surfaces at the time of our death. The next birth is influenced by these thoughts. The values that one inherits at their birth are influenced by their thoughs and actions in their earlier births. This means that our thoughts and actions in this current birth determine our next birth.
Verse 6 of Chapter 8 of Bhagavad Gita also reiterates the same. Whatever one remembers upon giving up the body at the time of death, one attains that state, being always absorbed in such contemplation.
यं यं वापि स्मरन्भावं त्यजत्यन्ते कलेवरम् |
तं तमेवैति कौन्तेय सदा तद्भावभावित: ||
யம் யம் வாபி ஸ்மரன்பா⁴வம் த்யஜத்யந்தே கலேவரம் |
தம் தமேவைதி கௌந்தேய ஸதா³ தத்³பா⁴வபா⁴வித: ||
Thirukkural Couplet 361 echoes a similar view. It is the conviction of all the learned noble people that, desire is the seed that sprouts the chain of birth of all living beings without fail at all times.
அவாஎன்ப எல்லா உயிர்க்கும் எஞ்ஞான்றும்
தவாஅப் பிறப்புஈனும் வித்து
Avaa-enba Ellaa Uyirkkum En-jnaan-drum
Thavaa-ap Pirappu-eenum Vith-thu
பரிமேலழகர் உரை:
[அஃதாவது, முன்னும் பின்னும் வினைத்தொடர்பு அறுத்தார்க்கு நடுவுநின்ற உடம்பும் அதுகொண்ட வினைப்பயன்களும் நின்றமையின், வேதனை பற்றி ஒரோவழித் துறக்கப்பட்ட புலன்கள்மேல் பழைய பயிற்சி வயத்தான் நினைவு செல்லுமன்றே? அந்நினைவும் அவிச்சை எனப் பிறவிக்கு வித்து ஆம் ஆகலின், அதனை இடைவிடாது மெய்ப்பொருள் உணர்வான் அறுத்தல். அதிகார முறைமையும் இதனானே விளங்கும்]
எல்லா உயிர்க்கும் எஞ்ஞான்றும் தவாஅப் பிறப்பு ஈனும் வித்து – எல்லா உயிர்கட்கும் எக்காலத்தும் கெடாது வருகின்ற பிறப்பினை விளைவிக்கும் வித்து: அவாஅ என்ப – அவா என்று சொல்லுவர் நூலோர். (உடம்பு நீங்கிப்போம் காலத்து அடுத்த வினையும், அது காட்டும் கதி நிமித்தங்களும் அக்கதிக்கண் அவாவும் உயிரின்கண் முறையே வந்துதிப்ப, அறிவை மோகம் மறைப்ப, அவ்வுயிரை அவ்வவா அக்கதிக்கண் கொண்டுசெல்லும் ஆகலான், அதனைப் பிறப்பீனும் வித்து என்றும் கதிவயத்தான் உளதாய அவ்வுயிர் வேறுபாட்டினும் அவை தன்மை திரியும் உற்சர்ப்பிணி, அவசர்ப்பிணி என்னும் கால வேறுபாட்டினும் அது வித்தாதல் வேறு படாமையின், ‘எல்லா உயிர்க்கும் எஞ்ஞான்றும்’என்றும் இஃது எல்லாச் சமயங்கடகும் ஒத்தலான் ‘என்ப’ என்றும்கூறினார். இதனான், பிறப்பிற்கு அவா வித்து ஆதல்கூறப்பட்டது.).
Sanskrit Translation by Shri S.N. Srirama Desikan
அனுஸ்யூதம் ப்ரவ்ருத்தஸ்ய ஸர்வதா³ ஸர்வஜந்துஷு |
ஸம்ஸாரமய து³:க²ஸ்ய பீ³ஜமாஸே²த்யுதீ³ர்யதே ||
sanskritroots.com 