National Integration Through Thirukkural And Sanskrit
Pretense as an Ascetic
In Sanathana Dharma, renunciation is the key to salvation. One of the ways to practice renunciation is Bhakthi. Bhakthi is participation in a path that includes behavior, ethics and spirituality. Ritualistic devotion to a God/Religion/Faith is considered the starting point to Bhakthi.
In day to day life, people engage in devotion which is more in physical form. Out of the above, only a small percentage, go beyond that and try to read and understand the precepts in spiritual texts. Out of that small percentage, very few attempt to put the teachings into practice.
Bhakthi has to transform to Gnana and that in turn has to be put into Practice. Translating Gnana to Practice requires deep rooted conviction in one’s beliefs. Since the transformation from Bhakthi to Gnana and from Gnana to Vairagya is challenging, people do not prefer to venture out of their comfort zones of Bhakthi which involves no major rigours.
When people who practice Bhakthi face problems, they complain that, their Bhakthi, has not saved them from problems. Lack of acquiring Gnana, which is the quintessence of Bhakthi, is the underlying reason for such ignorance.
Saint Thiruvalluvar has dedicated an entire chapter titled ‘Undesirable Conduct’ which enunciates the hypocrisy of people who engage in Bhakthi (devotion) without putting them into practice. Three of such couplets are listed below. Bhagavad Gita Verse 3.6 also defines hypocrite as one who, restraining the (five) working sense organs, remains thinking of the sense objects.
कर्मेन्द्रियाणि संयम्य य आस्ते मनसा स्मरन् ।
इन्द्रियार्थान्विमूढात्मा मिथ्याचारः स उच्यते ॥
கர்மேந்த்³ரியாணி ஸம்யம்ய ய ஆஸ்தே மனஸா ஸ்மரன் |
இந்த்³ரியார்தா²ன்-விமூடா⁴த்மா மித்²யாசார: ஸ உச்யதே ||
பரிமேலழகர் உரை:
நெஞ்சின் துறவார் – நெஞ்சால் பற்று அறாது வைத்து, துறந்தார் போல் வஞ்சித்து வாழ்வாரின் – பற்று அற்றார் போன்று தானம் செய்வாரை வஞ்சித்து வாழுபவர் போல், வன்கணார் இல் – வன்கண்மையையுடையார் உலகத்து இல்லை. (தானம் செய்வாரை வஞ்சித்தலாவது, ‘யாம் மறுமைக்கண் தேவராற்பொருட்டு இவ்வருந்தவர்க்கு இன்னது ஈதும்’ என்று அறியாது ஈந்தாரை, அதுகொண்டு இழிபிறப்பினராக்குதல். ‘அடங்கலர்க்கு ஈந்த தானப் பயத்தினால் அலறும் முந்நீர்த் – தடங்கடல் நடுவுள் தீவு பல உள அவற்றுள் தோன்றி உடம்போடு முகங்கள் ஒவ்வார் ஊழ்கனி மாந்தி வாழ்வர் – மடங்கலஞ் சீற்றத்துப் பின் மானவேல் மன்னர் ஏறே’ (சீவக. முத்தி – 244) என்பதனால் அறிக. தமக்கு ஆவன செய்தார்க்கு ஆகாதன விளைத்தலின் ‘வன்கணார் இல்’ என்றார்.).
None is crueler than a person who professes to have freed himself from all wordly desires to appear like an ascetic but is insincere to all these ideals through deceitful and dishonest acts. Such people are hypocrites.
பரிமேலழகர் உரை:
மாசு மனத்தது ஆக – மாசு தம் மனத்தின் கண்ணதாக, மாண்டார் நீர் ஆடி – பிறர்க்குத் தவத்தான் மாட்சிமையுயராய் நீரின் மூழ்கிக் காட்டி, மறைந்து செல்லும் மாந்தர் உலகத்துப் பலர். (மாசு: காம வெகுளி மயக்கங்கள். அவை போதற்கு அன்றி மாண்டார் என்று பிறர் கருதுதற்கு நீராடுதலான், அத்தொழிலை அவர் மறைதற்கு இடனாக்கினார். இனி ‘மாண்டார் நீராடி’ என்பதற்கு ‘மாட்சிமைப்பட்டாரது நீர்மையை உடையராய்’ என உரைப்பாரும் உளர்.
There are many men of masked conduct, who perform their ablutions, and (make a show) of greatness, while their mind is defiled (with guilt).
பரிமேலழகர் உரை:
மழித்தலும் நீட்டலும் வேண்டா – தவம் செய்வோர்க்கு தலை மயிரை மழித்தலும் சடையாக்கலும் ஆகிய வேடமும் வேண்டா. உலகம் பழித்தது ஒழித்து விடின் – உயர்ந்தோர் தவத்திற்கு ஆகாது என்று குற்றம் கூறிய ஒழுக்கத்தைக் கடிந்து விடின். (பறித்தலும் மழித்தலுள் அடங்கும், மழித்தல் என்பதே தலைமயிரை உணர்த்தலின் அது கூறார் ஆயினார். இதனால் கூடா ஒழுக்கம் இல்லாதார்க்கு வேடமும் வேண்டா என அவரது சிறப்புக் கூறப்பட்டது.)
There is no need of a shaven head, nor of tangled hair, if a man abstain from those deeds which the wise have condemned.
sanskritroots.com 