National Integration Through Thirukkural And Sanskrit
Controlling the Tongue
Mahabaratha has two popular narratives which illustrate the destructive power of words intented to humiliate others and the indelible and lasting impact it leaves on the psyche of the humiliated.
The first instance was, when an attempt was made to disrobe Draupadi in King Dritharashtra’s court. It is said that, Karna made uncharitable remarks about Draupadi’s character suggesting that she was a harlot/whore. It is believed that, he did not express those words, as such, but instead quoted texts from scriptures to humiliate her. Later, Karna sought forgiveness from Krishna for his words.
The second instance was, when Duryodhana was going around the celestially designed Indraprastha Palace. He mistook a lake of crystal water adorned with lotuses of crystal petals for land, and fell into it . It is believed that Draupadi laughed at Duryodana’s foolishness and
humiliated him by called him the ‘Blind Son of a Blind Father’. Duryodana while narrating this to Shakuni said that Draupadi’s words had pierced his heart like an arrow and it can be undone only by inflicting a greater pain on Pandavas.
History is replete with instances like the above. Words said in a routine and casual manner translates into humiliation when there is a disparity in status between two people. It is generally true that, words which are uttered by one who is in a dominant position gets perceived as humiliating, when the victim is helpless. The angry words keep echoing in the brain and they cut deep. The victim recalls and relives those moments again and again and the pain is carefully nurtured, thirsting for an opportunity to take a revenge.
Two popular couplets by Thiruvalluvar emphasizes the same.
In his couplet 127, he advises that “Guard your tongue, even if you do not guard other things. If the tongue is not guarded, errors of speech and the consequent misery will ensue.”
பரிமேலழகர் உரை:
யாகாவாராயினும் நாகாக்க – தம்மால் காக்கப்படுவன எல்லாவற்றையும் காக்க மாட்டாராயினும் நாவொன்றனையும் காக்க, காவாக்கால் சொல் இழுக்குப்பட்டுச் சோகாப்பர் – அதனைக் காவாராயின் சொல் இழுக்குப்பட்டுச் சோகாப்பர் – அதனைக் காவாராயின் சொற்குற்றத்தின்கண் பட்டுத் தாமே துன்புறுவர். (‘யா’ என்பது அஃறிணைப் பன்மை வினாப்பெயர். அஃது ஈண்டு எஞ்சாமை உணர நின்றது. முற்று உம்மை விகாரத்தால் தொக்கது. சொற்குற்றம் – சொல்லின்கண் தோன்றும் குற்றம். ‘அல்லாப்பர்செம்மாப்பர்’ என்பன போலச் ‘சோகாப்பர்’ என்பது ஒரு சொல்.).
In his couplet 129,he says “The wound burnt in by fire may heal, but a wound burnt in by the tongue will never heal”.
பரிமேலழகர் உரை:
தீயினால் சுட்டபுண் உள் ஆறும் – ஒருவனை ஒருவன் தீயினால் சுட்ட புண் மெய்க்கண் கிடப்பினும், மனத்தின்கண், அப்பொழுதே ஆறும்; நாவினால் சுட்ட வடு ஆறாது – அவ்வாறன்றி வெவ்வுரை உடைய நாவினால் சுட்ட வடு அதன் கண்ணும் எஞ்ஞான்றும் ஆறாது. (ஆறிப்போதலால் தீயினால் சுட்டதனைப் ‘புண்’ என்றும், ஆறாது கிடத்தலால் நாவினால் சுட்டதனை ‘வடு’ என்றும் கூறினார். தீயும் வெவ்வுரையும் சுடுதல் தொழிலான் ஒக்கும் ஆயினும், ஆறாமையால் தீயினும் வெவ்வுரை கொடிது என்பது போதரலின், இது குறிப்பான் வந்த வேற்றுமை அலங்காரம். இவை மூன்று பாட்டானும் மொழி அடக்கம் கூறப்பட்டது.
sanskritroots.com 